Κατά παραγγελία γεννήθηκα, ετοιματζίδικος μεγάλωσα
μα πείτε μου, πείτε μου, και μάλιστα σείς καλόπιστες ψυχές,
πείτε μου πως πρέπει - πως θα `πρεπε - να νιώθω σήμερα, πάλι σήμερα,
δίχως ενοχές από μια αίσθηση ανεπάρκειας
δίχως να μου αποδίδουν ευθύνες ή να με αποδοκιμάζουν κάποιες
κυρίες με δαχτυλίδια και βραχιόλια να βαραίνουν τα χέρια τους,
κάποιοι κύριοι που σου δίνουν το χέρι, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν
πως τα ροζιασμένα χέρια σου καλώς τα απέκτησες.
Πείτε μου γιατί πρέπει να είμαι ο επόμενος πλην ενός να μιλήσω,
επειδή η σκιά μου είναι απόλυτη ηρεμία;
Δεν αρκεί μια ζωή σε ραντεβού άλογης σκληρότητας;
Τα ρολόγια κάνουν τικ-τακ χωρίς να γνωρίζουν πως,
όμως εγώ δε δικαιούμαι ένα σώμα για να ζήσω τη ζωή μου;
Η μόνη μου επιθυμία ήταν να βλέπω πέρα από τα βλέφαρα,
για μια ελπίδα να διανυκτερεύσει. Τουλάχιστον πείτε μου
γιατί η κάθε μου στιγμή σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να είναι
ένα λέξη προς λέξη φιλιππικό,
μια καταδίκη να ζω απόλυτα μουδιασμένος.