Τη λέγαν Μίλλυ
Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο
Πολλά χρόνια
Μισή φλαμίνγκο μισή άνθρωπος
Ροζ από την κορφή ως τα νύχια

Τραγούδια δεν ήξερε άλλα
Εκτός από τον αέρα

Πότε από εδώ πότε από εκεί
Κανέναν λένε δεν αγάπησε
Εκτός από τα σύννεφα

Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά
Τι έκσταση
Να νιώθεις τα χιλιόμετρα

Ποτέ της δε φοβήθηκε
Τον ουρανό

Κι όλο ήταν πάνω στις σκεπές
Τις λίγες μέρες που στον κόσμο κατοικούσε

Μικρές σταγόνες ξεχείλιζαν τις τσέπες της
Και έσταζαν πάνω στα όνειρά μας

Οι φτέρνες της χάιδευαν τα μαλλιά μας

Τη λέγαν Μίλλυ
και ίσως δεν την είδαμε ποτέ
Κι ας περπατούσε πάνω απ’ τα κεφάλια μας.