Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι,
στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.

Το σπίτι ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.

Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.

Ας ήρθαν τα γεράματα κι ας κύλισαν οι χρόνοι,
απ’ το ψιμύθρι του αλλασμού κι απ’ του χαμού τη σκόνη.

Και απείραχτο κι ανέγγιχτο στη Μοίρα αγνάντια στέκει,
κι από τον κήπο μου για με χλωρά στεφάνια πλέκει.

Του κάκου οι έγνοιες, οι καιροί, πληγές καρδιών και τόπων.
Τα μάτια μου άλλα, κι άλλα είναι τα μάτια των ανθρώπων.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει...