Του Πόντου κλαίνε τα βουνά
η Πάφρα κι η Σαμψούντα, Νεπιέν Ότκαγια.
Θρηνώ κι εγώ τον π’ έχασα
το δάκρυ μου φαρμάκι, Νεπιέν Ότκαγια.

Χλωμή αυγή του Ότκαγια
σαρανταπληγιασμένη, Νεπιέν Ότκαγια.
Να μην τα λιάσεις, μη τα δεις
κορμιά βασανισμένα, Νεπιέν Ότκαγια.

Και σμίγουνε τα δάκρυτα
καβάλα το ‘να στ΄ άλλο, Νεπιέν Ότκαγια.
Ψηλώνουνε, ψηλώνουνε
τον ήλιο τριγυρίζουν, Νεπιέν Ότκαγια.

Χλωμή αυγή του Ότκαγια
σαρανταπληγιασμένη, Νεπιέν Ότκαγια.
Να μην τα λιάσεις, μη τα δεις
κορμιά βασανισμένα, Νεπιέν Ότκαγια.

Κι εκεί χυμάνε πάνω τους
ορμάνε να τον σβήσουν, Νεπιέν Ότκαγια.
Που από ψηλά το φονικό
χωρίς ντροπή κοιτούσε, Νεπιέν Ότκαγια.

Χλωμή αυγή του Ότκαγια
σαρανταπληγιασμένη, Νεπιέν Ότκαγια.
Να μην τα λιάσεις, μη τα δεις
κορμιά βασανισμένα, Νεπιέν Ότκαγια.