Εδώ τα δέντρα έχουν φωλιές
στην άσφαλτο του δρόμου
και ζητιανεύουν το νερό
στα χείλη του υπονόμου.
Το εργοστάσιο της ΔΕΗ,
πιο πέρα το Ικόνιο.
Στο στήθος, στην αναπνοή
φαρμάκι και μηκώνιο.

Ο ουρανός μας καφετί
και το νερό μας πίσσα.
Μας πήρανε τα χρώματα
από παλιά με λύσσα.
Έφυγαν όλα τα πουλιά
και μόνο περιστέρια
το φονικό αντέξανε
κρυμμένα στα παρτέρια.

Στις γειτονιές μας τις παλιές
Κάρπισαν οι διαφορές.
Πιανόμασταν στα χέρια.
Μπερντές τα καλοκαίρια.
Μία κουκίδα στο κορμί
όλης της υφηλίου
το Κερατσίνι όλο πυγμή
και πάθος εμφυλίου.

Εδώ το χώμα βράχηκε
με αίμα και ιδρώτα
και άσφαλτος το σκέπασε
στο χρόνο ενεστώτα.
Το Κερατσίνι σπιθαμή
που όλο νταλγκάς την πιάνει.
Η μάχη της ηλεκτρικής.
Αντίσταση. Λιμάνι.

Στις γειτονιές μας τις παλιές
Κάρπισαν οι διαφορές.
Πιανόμασταν στα χέρια.
Μπερντές τα καλοκαίρια.
Μία κουκίδα στο κορμί
όλης της υφηλίου
το Κερατσίνι όλο πυγμή
και πάθος εμφυλίου.

Βαμμένα όλα τα στενά
με νίκες και με δάκρυ.
Αντίδοτο στο φασισμό.
Του Πειραιά η άκρη