Με τη δική σου αγκαλιά
με τα δικά σου τα φιλιά
ξεχνάω τον καημό και το μαράζι.
Ξεχνώ τον κόσμο τον κακό
ξεχνάω αν έχω αφεντικό
κι η φτώχια πάλι πια να με κουράζει.

Μες στο σκοτάδι και την άβυσσο
τελειώνει η ζωή μας ίσως,
φτιάχνει η αγάπη τον παράδεισο,
την κόλαση το μίσος.

Είναι η δική σου η καρδιά
του παραδείσου τα κλειδιά
τα μάτια σου του ουρανού τ’ αστέρια.
Το γέλιο σου σαν ζωγραφιά
διώχνει την κάθε συννεφιά
και κάνει τους χειμώνες καλοκαίρια.

Μες στο σκοτάδι και την άβυσσο
τελειώνει η ζωή μας ίσως,
φτιάχνει η αγάπη τον παράδεισο,
την κόλαση το μίσος.