Αφού η παντέρμη η θάλασσα έχει και κείνη άκρη,
και ξέτελος ο ουρανός θα ν’ έχει κι η αγάπη.

Όσο βαθαίνει η θάλασσα σκουραίνει και μαυρίζει,
κι όσο παλιώνει μια φιλιά και πιο πολύ αξίζει.

Χαράκι να ’ναι ριζιμιό να κάτσω θα βουλήσει,
κι άλλος να μπει εις τση θάλασσας τον πάτο θα πορίσει.

Άμα θ’ αλλάξουν τα νερά του ποταμού οπίσω,
τότε μπορεί να σ’ αρνηθώ κι άλλού να πα’ αγαπήσω.

Τη μέρα που σε γνώρισα θα τήνε κάνω σκόλη,
για δε θυμούμαι άλλη χαρά ’πο τη ζωή μου όλη.

Φύγετε σύννεφα από μπρος ο ήλιος να προβάλλει
για δε μπορώ να τη θωρώ την καταχνιά σας πάλι.

Ιντά ’χεις με τα μάτια μου και βλαστημάς να βγούνε,
αφού μου τα ’πεψε ο Θιος εσένα να θωρούνε.

Ότι στον κόσμο γεννηθεί σιγά - σιγά πεθαίνει,
κι η κάθε μέρα απού περνά η ίδια δε γιαγέρνει.