Εθάρρουνα πως στη ζωή τα ’χα θωρώντας όλα,
γιατί δεν είχα φανταστεί το μισεμό σου βιόλα.

Ανάθεμά σε ταχινή και μίσησά σε πάλι,
γιατί ’ρθες και με πόβγαλες ’πο τη δική τζη αγκάλη.

Είδαν πολλά τα μάτια μου στο πέρασμα του χρόνου,
μα τη δική σου ομορφιά δεν είδα ακόμα φως μου.

Ανάθεμα τα μάτια μου γιατί κι εκείνα φταίνε,
που σ’ είδανε και σ’ αγαπώ κι εδά για σένα κλαίνε.

Πολλές φορές χωρίς χαρά γελώ να με θωρούνε,
γιατί κι αν είμαι δυστυχής δε θέλω να δούνε.

Πάρε μου Θε μου τσι καημούς που ’χω και με πονούνε,
μόν’ μη τσι δώσεις αλλουνού για θα τόνε λυπούμαι.

Εθάρρουνα ο δυστυχής με το φτωχό μυαλό μου,
να ιδώ το χρόνο να γερνά κι είδα τον απατό μου.