Παίζει παιχνίδια το μυαλό,
δε φταίει κανένας απ’ τους δυο,
είναι ο έρωτας θεριό, που τρέφει φόβους.
Η άμυνά μου σε κοιτά,
βάζει ότι πέρασα μπροστά,
να σβήσει θέλει τη φωτιά και ψάχνει τρόπους.

Να είχα πιο σκληρή καρδιά, να διαγράψει τα φτηνά,
απ’ το μηδέν να ξεκινά, σε σένα να τελειώνει.
Αγάπησε με εσύ βαθιά να κλαίει η λύπη από χαρά,
σαν τα παράξενα παιδιά, εγώ φοβάμαι ακόμη.

Όταν άσχημα νιώθω,
με φτερά διαλυμένα, πες μου, τι είσαι για μένα.
Ένα μόνιμο δάκρυ μου
θολώνει βλέμμα, πες μου, τι είσαι για μένα.

Όταν πέφτουν οι τοίχοι να πλακώσουν το ψέμα
και πονάνε οι στίχοι, πες μου, τι είσαι για μένα.
Όποια πέτρα κι αν ρίξω στον δικό σου πυθμένα,
θα χαθεί πριν σ' αγγίξω, πες μου, τι είσαι για μένα.
Είσαι βόλτα στο λάθος, ή ταξίδι ως το τέρμα;

Αν θα μπορούσε να συμβεί,
πόσο δε θα 'θελα να ‘ρθει
κι άλλη απώλεια να συρθεί σ’ αυτήν την πόρτα.
Αγάπησε με εσύ βαθιά,
μήπως κι αλλάξει η μοίρα πια•
και στα σκοτάδια τα παλιά, άναψ’ τα φώτα.