Είχα μια ευκαιρία κάπου εκεί κοντά στα τρία
ν’ αρχίσω πιάνο, τζαζ ή γαλλικά.
Να μάθω να διαβάζω όλα αυτά που δεν τα βγάζω
και αρκούμαι σε δυο τρία βασικά.

Ήθελα παιχνίδι, να κυλιέμαι στο γρασίδι,
να φωνάζει η μαμά για μια ζημιά.
Να κλαίω το μεσημέρι, να τις τρώω σε κάθε χέρι,
και να τρέχω στον μπαμπά για μια αγκαλιά.

Και έμπαινε στο σπίτι ο άγγελος μου
ο μεγάλος ο αδελφός μου,
με κέρδιζε σε όλα και γελούσε
μα το ξέρω μ’ αγαπούσε.

Άνοιξε την πόρτα για να μπω
στο παιδικό μου αυτό το παρελθόν,
εκεί είναι όλα όσα θέλω ν’ αγαπώ,
εκεί είμαι εγώ.

Έχω μια ιστορία από τότε που ήμουν τρία
για να λέω στα δικά μου τα παιδιά.
Πως είναι να κοιτάζεις στα μάτια και να μοιάζεις
με τα τότε της γιαγιάς ιδανικά.

Βρες τον εαυτό σου, άκου και το διπλανό σου
μην ξεχνάς να δίνεις χρόνο στα μικρά.
Κλάψε γιατί αξίζει, μη ρωτάς πόσο κοστίζει
οι στιγμές πρέπει να κόβουν τη μιλιά.

Και τώρα που μεγάλωσα λιγάκι
και δε με λες μικρό παιδάκι,
θυμάμαι που στα τρία μου πετούσα
σε κάποιο όνειρο σας τραγουδούσα.

Άνοιξε την πόρτα για να μπω
στο παιδικό μου αυτό το παρελθόν,
εκεί είναι όλα όσα θέλω ν’ αγαπώ,
εκεί είμαι εγώ.