Το σείσμα και το λύγισμα
που κάνεις του κορμιού σου,
σκλαβώνουνε τον άνθρωπο
μα δεν το βάνει ο νους σου.

Το σείσμα και το λύγισμα
κερά μου και το νάζι
και το όμορφο αναντράνισμα
μες στην καρδιά με σφάζει.

Κερά μου τ’ αχειλάκι σου
κι όντε θα μου γελάσει
θαρρώ πως γίνεται σεισμός
κι ο κόσμος θα χαλάσει.

Ωσάν τ’ αγκιναρόδαυλο
που στέκει ορθό εις το γύρο
έτσ’ απομένω όταν σε δω
και δεν μπορώ ξεσύρω.