Πέφτει ο ήλιος πνίγεται
σε κοιτά και θλίβεται
πως του έφυγες νωρίς
στο φεγγάρι οδύρεται.

Κι όταν κάνει ξαστεριά
να κοιτάζεις χαμηλά,
δως μου φως να λυτρωθώ
να ‘χω λόγο να γελώ.

Βλέμμα ρίχνω μες στο γκρι
και το κάνεις θαλασσί,
σαν σε συλλογίζομαι
πρασινίζει όλη η γη.

Κι όταν κάνει ξαστεριά
να κοιτάζεις χαμηλά,
δως μου φως να λυτρωθώ
να ‘χω λόγο για να ζω.

Θέλω να ‘ρθω πλάι σου
και στο προσκεφάλι σου
‘κει να μείνω ως το πρωί
πριν ο ήλιος πάλι βγει.