Πόσες φορές η ανατολή
τη δύση αυτή έχει κερδίσει,
τόσες φορές κι εγώ μαζί
εσένα έχω αγαπήσει.

Πόσες φορές η ανατολή
τη δύση αυτή έχει κερδίσει,
τόσες φορές κι εγώ μαζί
εσένα έχω αναζητήσει.

Έσπασε το τζάμι απ’ το παράθυρο αργά
μου ‘πες μες στα κλάματα να πάμε σινεμά.
Κοίταξες τον κόσμο από το τζάμι το σπασμένο
μου ‘πες ψιθυρίζοντας, εγώ εδώ δε μένω.
Εδώ δεν μένω, εδώ δεν μένω.

Μία φιγούρα από σκιές
τα δυο σου μάτια που έχουν γείρει
κι όλου του κόσμου οι λησμονιές
μοιάζουν παράπονα στα χείλη.

Ξημέρωσε μπήκε το φως
είναι νωρίς μα δεν κοιμάμαι,
ζω και το σήμερα στο χτες
είναι αργά μα σε θυμάμαι.

Έσπασε το τζάμι απ’ το παράθυρο αργά
μου ‘πες μες στα κλάματα να πάμε σινεμά.
Κοίταξες τον κόσμο από το τζάμι το σπασμένο
μου ‘πες ψιθυρίζοντας, εγώ εδώ δε μένω.
Εδώ δεν μένω, εδώ δεν μένω.