Βάλθηκα να ξεχώσω μνήμες ανθεκτικές
Από τα εσώτερα του νου μου, απ’ το λατόμι μου.
Τα παιδικάτα μου γεμάτα με ρυθμούς και μουσικές,
Από τα δώδεκα μου, “αλεπού του βάλτου” είναι το παρανόμι μου,
καλύτερα άν θες το παραγκώμι μου.
Λέγανε όλοι, καλό παιδί μα σαλεμένο.
Οι όμαιμοι που αναζητούσαν τη συγγνώμη μου
Με είχαν από τότε (ευγενικά στο λέω), επικυρηγμένο.
Μα το ξερό κεφάλι, ούτε ένα παρακάλι
και τρεις ντουζίνες χρόνια ήπιε μονοκοπανιά.
Μίσος, όνειρα, πίκρες, λίγη χαρά πασπάλι,
μυριάδες ρίμες λεύτερες που βγήκαν παγανιά.
Μ’ αυτά και μ’ άλλα, πάτησα τα πενήντα αισίως
με τόσες μνήμες καρφιτσωμένες στο μανίκι μου.
Το hiphop η καταδίκη μου ισοβίως, το lowbap ευτυχώς ειν’ το ζαλίκι μου.

Τρεις ντουζίνες χρόνια πάνε που ραπάρω.
Ισόβια και γλυκιά η καταδίκη μου
κι όμως δε πρόλαβα στιγμές να καβαντζάρω
γιατί πληρώνω ακόμα το κουβαρνταλίκι μου.
Άλλοτε οργίζομαι κι άλλοτε ρομαντζάρω.
Χίλια τραγούδια και βάλε είναι η διαθήκη μου
Γι’ αυτό όσα ‘ρθούνε θέλω να τ’ αγκαζάρω
και τούτη τη φορά, να διαλέξω το ζαλίκι μου.

Βαρύ φορτίο στους ώμους, από αθέατους κόσμους
με τρόπους νιόβγαλτους και πάντα καινοτόμους.
Απ’ το “σαν δάκρυα”, λυμένο κι άφοβο πεταρούδι
ως το κάρπιμο και λεύτερο της άνοιξης τραγούδι.
Άλλο ένα ψέμα σε μια γυάλινη κούκλα που θρηνεί,
ένα θλιμένο λουλούδι με του σκιάχτρου τη φωνή.
Για όλα τα χρεωμένα στη φωτιά γινόμουν ιχνηλάτης,
μια πετρανάσα στο χρώμα της στάχτης.
Θυμητάρι και στο ακρόνειρο το πέρασμα
έγινε μπούσουλας, ντουγρού για το προσπέρασμα
και καπετάνιος στη πύρινη σκιεράτσα
μέχρι του κόσμου Αλίβα τ’ αγριεμένα σουλάτσα.
Χαράς γκριμάτσα, χίλια τραγούδια στη φάτσα,
παρηγοριά και στα πιο δύσκολα στραπάτσα.
Ένας ήλιος φωτεινός και γαληνός
να μου θυμίζει, ότι δεν είμαι κανενός.

Δυό ντουζίνες χρόνια πάνε που ραπάρω.
Ισόβια και γλυκιά η καταδίκη μου
κι όμως δε πρόλαβα στιγμές να καβαντζάρω
γιατί πληρώνω ακόμα το κουβαρνταλίκι μου.
Άλλοτε οργίζομαι κι άλλοτε ρομαντζάρω.
Τόσα τραγούδια πιασμένα απ’ το μανίκι μου.
Γι’ αυτό όσα ‘ρθούνε θέλω να τ’ αγκαζάρω
και τούτη τη φορά, να διαλέξω το ζαλίκι μου.