Της νιότης το βιβλίο ανοιχτό,
με το μολύβι της καρδιάς να γράφει,
κάθε στιγμή κάθε λεπτό,
όποια χαρά κι ότι καημό με λάθη.

Δεν έχει το δικαίωμα,
κανείς να εξουσιάζει,
ότι ανθίζει εδώ στη γη,
και την αυγή χαράζει.

Στα νιάτα κόσμε άπονε,
κανείς δεν απαντάει,
όταν ρωτούν τι έφταιξε,
και κάθε ελπίδα πάει.

Γεμάτοι δρόμοι αδιέξοδα,
στο απέραντο λιοπύρι της ζωής,
της νιότης δροσολούλουδα,
μαραίνονται με τ’ άστρο της αυγής.