Δεν ειν’ κανείς πάνω στη γη
μια λύπη να μην έχει
μα της καρδιάς την ξενιτιά
πες μου ποιος την αντέχει

Στη νέα μέρα που αρχινά
σε άγραφη σελίδα
φέγγει κρυφά μια μοναξιά
γεννιέται μια ελπίδα

Είναι καράβια που γυρνούν
κι είναι χαρές γεμάτα
κι είναι σκαριά που όλο πενθούν
όποια χαράζουν στράτα

Μόνες κορφές είν’ οι ζωές
πουλιά στην προκυμαία
και τα λιμάνια οι στιγμές
που φτάσαμε λαθραία

Στέκουνε πάντα στη σειρά
οι γλάροι και σωπαίνουν
γι’ αυτούς που φτάνουν μοναχοί
γι’ αυτούς που περιμένουν

Είναι καράβια που γυρνούν
κι είναι χαρές γεμάτα
κι είναι σκαριά που όλο πενθούν
όποια χαράζουν στράτα

Δεν ειν’ κανείς, ούτε κι εγώ
που αγγίζει τ’ όνειρό του
με ένα δάκρυ μοναχό
και πρίμο τον καιρό του