Ρώτησα πάλι την καρδιά
τι με γυρίζει πίσω
αν είναι η αγάπη αυτή
ή κάποια εμμονή.

Ούτε σκοτάδι ούτε φως
μαζί σου δεν αγγίζω,
σε αυτό που ζούμε
δε χωράει η λογική.

Αν το θυμηθείς, σβήσε τα φώτα
φεύγοντας κλείσε και την πόρτα.

Αυτά τα λίγα που νιώθεις
δε φτάνουν για τη δική μου την καρδιά.
Να ξέρεις θα μετανιώσεις
μα για τους δυο μας θα είναι πια αργά.

Αυτά τα λίγα που νιώθεις
να τα κρατήσεις δεν τα ‘χω ανάγκη πια.
Φύγε μακριά να γλιτώσεις
απ’ τη δική σου μοναξιά.
Απ’ τη δική σου μοναξιά,
απ’ τη δική σου μοναξιά.

Να ‘μαι μακριά σου δεν μπορώ
κοντά σου δεν αντέχω
κι είναι στιγμές
που παρασύρομαι κι εγώ.

Μα έχω μάθει ευτυχώς
πως είναι να μη σ’ έχω,
σ’ αυτό τον δρόμο
που δεν έχει γυρισμό.

Αν το θυμηθείς, σβήσε τα φώτα
φεύγοντας κλείσε και την πόρτα.

Αυτά τα λίγα που νιώθεις
δε φτάνουν για τη δική μου την καρδιά.
Να ξέρεις θα μετανιώσεις
μα για τους δυο μας θα είναι πια αργά.

Αυτά τα λίγα που νιώθεις
να τα κρατήσεις δεν τα ‘χω ανάγκη πια.
Φύγε μακριά να γλιτώσεις
απ’ τη δική σου μοναξιά.
Απ’ τη δική σου μοναξιά,
απ’ τη δική σου μοναξιά.