Φταίει που καταλάβαινα από παιδί τα πάντα
και που δεν συμβιβάστηκα ποτέ μου για κανένα.
Φταίει που δεν πουλήθηκα γι’ αργύρια τριάντα
και άλλα πολλά που πέταξα για να κρατήσω εμένα.

Φταίει που δεν ξοδεύτηκα για όσα και αν μου τάξαν
κι αν η ζωή με πέταξε σε λάθος διαδρομή.
Όσες πληγές επάνω μου και να κατασταλάξαν
σαν παλικάρι πάλευα στην πρώτη την γραμμή.

Στης Χαλιμάς τα παραμύθια
κρίμα για εσάς που δε χωράμε,
κρίμα που έχουμε δυο φίλους να μιλάμε.
Σκλάβοι και δούλοι που δεν είμαστε λυπάμαι
και την ψυχούλα μας για σας που δεν πουλάμε.

Φταίει που εμείς τον έρωτα τον ψάχνουμε στους δρόμους
και όχι σε ερμαφρόδιτες αέρινες πηγές.
Φταίει που κουβαλήσαμε το σ’ αγαπώ στους ώμους
και δεν το αποτυπώσαμε σε ένα sms.

Φταίει που περιμένουμε στην πόρτα της απέξω
και αν αργήσει να φανεί την σπάμε στο λεπτό.
Φταίει που έχω δικαίωμα για μένα να διαλέξω
και που δεν με ποτίζουνε με ηλεκτρικό ορό.

Στης Χαλιμάς τα παραμύθια
κρίμα για εσάς που δε χωράμε,
κρίμα που έχουμε δυο φίλους να μιλάμε.
Σκλάβοι και δούλοι που δεν είμαστε λυπάμαι
και την ψυχούλα μας για σας που δεν πουλάμε.