Πώς ο στεναγμός
έγινε φίλος μου και εχθρός,
έγινε ο άλλος μου εαυτός,
πες μου αλήθεια πώς;

Σ’ άφησα μόνη μια βραδιά,
χάθηκα, έτρεξα μακριά,
μέσα μου έπεφτε βροχή
το ‘ξερα πως κάνω λάθος
μα έκρυψα το λάθος στη σιωπή.

Είναι αδειανές όσες άρχισα ζωές
απ’ αυτή τη νύχτα και μετά.
Ούτε δυο γραμμές, οι σελίδες μου λευκές
στο βιβλίο αυτό που λέγεται καρδιά.

Αν σε ξαναδώ
θα γίνω χώμα και νερό,
απ’ την αρχή
θα γεννηθώ αν σε ξαναδώ.

Ξέχασαν να χαμογελούν
τα δυο χείλη μου που δε σε φιλούν,
μέσα μου πέφτει η βροχή
το ξέρα πως κάνω λάθος
μα έπνιξα το λάθος στη σιωπή.

Είναι αδειανές όσες άρχισα ζωές
απ’ αυτή τη νύχτα και μετά.
Ούτε δυο γραμμές, οι σελίδες μου λευκές
στο βιβλίο αυτό που λέγεται καρδιά.