Το γλέντι βάραγε γερά – και ο χορός καλά κρατούσε
κι ένας μικρός παρακαλούσε – να τραγουδήσει στη σειρά
«Άιντε, μωρέ, παλικαρά – παιδί κι αν είσαι δεν μας μέλει
αρκεί η καρδιά σου να το θέλει – να ξανοιχτείς σε μας μπροστά»

Σηκώνεται όρθιος ο μικρός – και σαν να ψήλωσε δυο μέτρα
στο μπόι έφτασε τα δέντρα – και έτσι μεγάλωνε διαρκώς
κι όπως τεντώνει το κορμί – στου ουρανού ακουμπάει το θόλο
γλυκοκοιτάει τον κόσμο όλο – και παίρνει ανάσα δυνατή

Κάνει το ήλιο κατά κει – γιατί τον τύφλωνε στα μάτια
και το φεγγάρι δυο κομμάτια – κρεμάει στο κάθε του αυτί
τα χέρια απλώνει απαλά– το ‘να στο Σάο τ’ άλλο στο Γράμμο
και το ποδάρι του απάνω – στου Ελικώνα την πλαγιά

Κι από το στόμα του η φωνή – βγήκε απαλή σαν ποταμάκι
σαν το καλάμι του Λαμπράκη – και σαν το σάζι του Στρατή
«Μωρέ, πονεί το στήθος μου – και η καρδιά μου μέσα κλαίει
να βλέπω σα φωτιά να καίει – η αδικία τον τόπο μου»

Κι όπως ακούστηκε με μιας - τόση αλήθεια μαζεμένη
ανάσανε όλη η οικουμένη – και αναστέναξε ο ντουνιάς
και όλους που ακούσαν το παιδί
– όταν ξαπλώσαν το βράδυ στα κρεββάτια
τους πήρε ο ύπνος σαν πουλάκια – ύπνος γλυκός και ελαφρύς
κι είδανε όνειρο καλό – τέτοιο που ούτε στα παραμύθια
ότι πουλιά ήταν στ’ αλήθεια – και με τα ράμφη σπάγαν’ τα κλουβιά