Μέσα απ’ το μάτι της βελόνας
πέρασε ολόκληρος χειμώνας
κι εγώ δεμένος στη κλωστή σου
δε χώρεσα στη λογική σου.

Προ των πυλών η μοναξιά μου
βάζει σημάδι την καρδιά μου
κι εσύ πιστή στο ραντεβού σου
το δρόμο παίρνεις του χαμού σου.

Μια λάμψη στη νύχτα
βροχή πλησιάζει
την ώρα που φεύγεις
η φύση οργιάζει,
στα σύννεφα μέσα
φορτία με ρεύμα
το δάκρυ αφήνουν
να πέφτει σαν αίμα.
Μια λάμψη στη νύχτα
που μοιάζει μετάξι
μα σαν ξημερώσει
σα σκόνη θα κάτσει.

Μέσα στο μάτι του κυκλώνα
θάλασσα έμοιαζε η σταγόνα
κι εγώ που βγήκα στη στεριά σου
πνίγηκα μες τη ξαστεριά σου.

Προ των πυλών η μοναξιά μου
βρίσκει γυμνή την αμυνά μου
κι εσύ πιστή στη διαδρομή σου
το τρένο παίρνεις τη φυγής σου.