Από παιδί
είμαι ένα σώμα που ’χει ρίζα στον αέρα,
σώμα φυγής
μα εγώ παρέμεινα κι εσύ πήγες πιο πέρα.

Μάταια σ’ αναζητώ
ότι και να θέλησα, άγρια μέλισσα
και μου ’χει μείνει το κεντρί στο χέρι, βέρα.

Ώρες μικρές στα σκοτεινά
του πόνου πιάνω τη συχνότητα σε θέλω τραγικά.
Στην ταραγμένη μου ψυχή
θα είσαι πάντα εκκρεμότητα σαν πόρτα ανοιχτή.

Που λείπεις, μου ’πεσε βαρύ
με αναμνήσεις σιγοκαίγομαι και λιώνω σαν κερί.
Κι αφού Θεός που συγχωρεί
εγώ δε λέγομαι, να καίγεσαι, όπως καίγομαι.

Το ξέρω πως
το μπλε στα μάτια μου δεν είναι ακρογιάλι,
λάμπω σαν φως
μα το σκοτάδι στο σημάδι έχω βάλει.

Αν με δεις, να θυμηθείς
ότι με κατοίκησες κι ότι με νίκησες
δίχτυ πως μ’ έπιασε ο καημός απόψε πάλι.

Ώρες μικρές στα σκοτεινά
του πόνου πιάνω τη συχνότητα σε θέλω τραγικά.
Στην ταραγμένη μου ψυχή
θα είσαι πάντα εκκρεμότητα σαν πόρτα ανοιχτή.

Που λείπεις, μου ’πεσε βαρύ
με αναμνήσεις σιγοκαίγομαι και λιώνω σαν κερί.
Κι αφού Θεός που συγχωρεί
εγώ δε λέγομαι, να καίγεσαι, όπως καίγομαι.