Σ’ αυτόν που κυνηγούν και `ρθει
στην πόρτα σου για να κρυφτεί
στρώσε γωνιά για να πλαγιάσει
ρίξε δυο ξύλα στη φωτιά
για να γλυκάνει η νυχτιά
κι ο φόβος να καταλαγιάσει.

Μια κι είν’ ο κόσμος παγερός
δίκοπος μαύρος ο καιρός
μια κι είν’ ο κόσμος ματωμένος
και πουθενά μια στάλα φως.

Μα αν σου χτυπήσει ο σταυρωτής
ο πουλημένος ο κιοτής
βάλε διπλό κλειδί κι αμπάρα
γι’ αυτούς δεν είναι ο λυπημός
είναι μονάχα ο γδικιωμός
η περιφρόνια κι η κατάρα