Κρινάκι άσπρο του αγρού,
του κήπου μου λουλούδι,
σε μύρισα με τη βροχή,
σε κόβω με τον ήλιο.

Σε πότισα με δάκρυα,
σ' αφήνω διψασμένο
κι εσύ καθόσουν ήσυχο,
τα χέρια μου φιλούσες.

Εσύ μικρό μου της ζωής
όλα τα συγχωρούσες.

Τρελό αηδόνι του βουνού,
της ερημιάς γεράκι
σ' ακούω νύχτα και μεθώ,
πρωί σε κυνηγάω.

Σε καμαρώνω να πετάς,
στα σίδερα σε κλείνω
κι εσύ ματώνεις τα φτερά,
τον πόνο δε φοβάσαι.

Εσύ μικρό μου χαίρεσαι
και τη χαρά λυπάσαι.

Μαργαριτάρι του βυθού,
της μαύρης γης πετράδι,
την ομορφιά σου ζήλεψα,
τα πλούτη σου γυρεύω.

Βουτάω, σκάβω να σε βρω,
να σ' έχει στο λαιμό της
κι εσύ λάμπεις μονάχο σου
χωρίς να το γνωρίζεις.

Εσύ δεν ξέρεις ομορφιά
και πλούτη δεν ορίζεις.