Ήσουν στολισμένη
με το ύφος που τρομάζει
φλέρταρες το απόλυτο κενό,
κι έσβηνες τα ίχνη
απ’ την σκόνη στο πρεβάζι
που ‘χα γράψει σ’ αγαπώ.

Άτιμη αγάπη
δηλητήριο μελάνι
χύθηκες απάνω στο χαρτί,
έπλεξες αγκάθια
στης ζωής μου το στεφάνι
κι έφυγες χωρίς γιατί.

Έσβησες τον ήλιο
ήπιες την χαρά
και δεν νοιάστηκες λιγάκι
ήταν τα φιλιά σου
άσφαιρα πυρά
που ‘σταζαν φαρμάκι.

Βούτηξα στη λίμνη
των ματιών σου την γαλάζια,
κι ένιωσα χαμένος ναυαγός,
με τραβάς σαν δίνη
στης καρδιάς σου τα γρανάζια
κίτρινη σαν πυρετός.

Άτιμη αγάπη
δηλητήριο μελάνι
χύθηκες απάνω στο χαρτί,
έπλεξες αγκάθια
στης ζωής μου το στεφάνι
κι έφυγες χωρίς γιατί.