Κέρνα μια κούπα με κρασί και θα σου πω μια ιστορία,
και σαν τελειώσει κέρασέ με άλλη μία,
και σαν τελειώσει κέρασέ με άλλη μία.
Αυτά που είδανε και ακούσανε τα μάτια και τα αυτιά μου,
γίναν αλήθεια δεν είναι δήθεν δικά μου,
γίναν αλήθεια δεν είναι δήθεν δικά μου.
Ήτανε δυό ήτανε τρείς συμπάθα με δεν το θυμάμαι,
μα καλή ώρα όπως τώρα που μιλάμε.
Σε ένα δωμάτιο τους είδα κλειδωμένους,
δεμένους χειροπόδαρα, αμπαριασμένους.
Να μη μιλάνε και τριγύρω να κοιτάνε.
Και μες στο χάλι τους σα να χαμόγελάνε,
λες και το δέσιμο τους κάνει ευτυχισμένους,
λες και το δέσιμο τους κάνει ευτυχισμένους.

Ορμάω μέσα με τη μιάς και το μαχαίρι μου τραβάω.
Ότι τους έδενε με πείσμα το μαδάω,
μπας και τους λύσω και έτσι φύγουμε παρέα.
Μα αυτοί με διώχνουν γιατί λέει «περνάμε ωραία».
"Εδώ το χιόνι και η βροχή δε μας ταράζει,
το καλοκαίρι ο ήλιος δε μας ανταριάζει.
Και το φαί ας είναι λίγο δε πειράζει,
να ναι καλά ο δεσμοφύλακας μας νοιάζει,
να ναι καλά ο δεσμοφύλακας μας νοιάζει.
Το τίποτα ανάμεσά μας να μοιράζει,
να ναι καλά ο δεσμοφύλακας μας νοιάζει,
να ναι καλά ο δεσμοφύλακας μας νοιάζει".

Γι αυτό σου λέω βάλε να πιώ γιατί αρχίζω να τα χάνω.
Βάλε κρασί όσο ακόμα απολαμβάνω,
το κρύο, τη βροχή, τον ήλιο και τα αγέρια,
τους δεσμοφύλακες να μη φυλάω τα χέρια,
τους δεσμοφύλακες να μη φυλάω τα χέρια,
τους δεσμοφύλακες να μη φυλάω τα χέρια,
τους δεσμοφύλακες να μη φυλάω τα χέρια,
τους δεσμοφύλακες να μη φυλάω τα χέρια,
τους δεσμοφύλακες να μη φυλάω τα χέρια.