Απόψε θέλω να μου κάνεις
την πιο σφιχτή σου αγκαλιά
δεν έχει τέλος η αγάπη
ούτε του κόσμου η μοναξιά.

Κανείς δε θα φύγει
εδώ, μαζί, σώμα με σώμα
θα λύνουμε μια ζωή λυμένες εξισώσεις.
Όχι, κανείς δε θα φύγει εδώ,
μαζί, τα πάντα θ’ αντέξουμε
παράπλευρες απώλειες, μοιραίες επιπτώσεις.

Όμως κράτα με απόψε
πιο σφιχτά γιατί φοβάμαι.

Πέφτει η κόκκινη κουρτίνα κι όλες μας οι καληνύχτες
τελειωμένη συναυλία μ’ αναμμένους αναπτήρες
φίλησέ με, βύθισέ με στο απόλυτό σου το κενό.

Μοναξιά, η αγάπη μοναξιά
όταν το κορμί και ο νους σου
έχουν γίνει με τον άλλον ένα.
Μοναξιά, η αγάπη μοναξιά
όταν αγαπάς στ’ αλήθεια τόσο δυνατά.

Απόψε θέλω να μου δώσεις
το πιο γλυκό σου το φιλί
να σταματήσει η καρδιά μου
να μου κοπεί η αναπνοή.

Κανείς δε θα φύγει
εδώ, μαζί, λάθος με λάθος
στο γκρίζο θα δώσουμε καινούργιες αποχρώσεις.
Κανείς δε θα φύγει
εδώ, μαζί, θα κάνουμε θαύματα
η αγάπη είναι εφτάψυχη όσο κι αν τη σκοτώσεις.

Όμως κράτα με απόψε
πιο σφιχτά γιατί φοβάμαι.

Πέφτει η κόκκινη κουρτίνα κι όλες μας οι καληνύχτες
τελειωμένη συναυλία μ’ αναμμένους αναπτήρες
φίλησέ με, βύθισέ με στο απόλυτό σου το κενό.

Μοναξιά, η αγάπη μοναξιά
όταν το κορμί και ο νους σου
έχουν γίνει με τον άλλον ένα.
Μοναξιά, η αγάπη μοναξιά
όταν αγαπάς στ’ αλήθεια τόσο δυνατά.