Πες μου πώς μπόρεσες,
πες μου πώς άντεξες να με προδώσεις,
έξω απ’ τις νύχτες σου,
έξω απ’ τις μέρες σου να με κλειδώσεις.

Δε θα ξεχάσω ποτέ σ’ τ’ ορκίζομαι
σώνει και ντε θα μου το πληρώσεις
κάθε μου μαύρο δάκρυ στην ψυχή σου
θ’ αφήνει ένα σημάδι μαύρο που ποτέ δε θα σβήνει.

Κάτω απ’ τα πόδια σου η γη θα σκιστεί
στα δυο θα ανοίξουνε οι ουρανοί
και θα πέφτει μαύρη βροχή.

Πες μου πώς το ‘κανες
πες μου πώς τόλμησες να με ταπεινώσεις
με χίλια χιλιόμετρα
έπεσες πάνω μου να με σκοτώσεις.

Δε θα ξεχάσω ποτέ σ’ τ’ ορκίζομαι
σώνει και ντε θα μου το πληρώσεις
κάθε μου μαύρο δάκρυ στην ψυχή σου
θ’ αφήνει ένα σημάδι μαύρο που ποτέ δε θα σβήνει.

Κάτω απ’ τα πόδια σου η γη θα σκιστεί
στα δυο θα ανοίξουνε οι ουρανοί
και θα πέφτει μαύρη βροχή.

Στον γκρεμό που ‘χες πέσει κατέβηκα
τις συνέπειες καθόλου δε σκέφτηκα,
τη ζωή μου για σένα παράτησα
όλους και όλα για χάρη σου πίσω μου τ’ άφησα.
Θυμάσαι;

Μου κρατούσες το χέρι και έκλαιγες
μη μ’ αφήσεις ποτέ σου μου έλεγες,
τα σημάδια στο σώμα σου τα ‘σβησα
Έντεκα χρόνια στις λάσπες μαζί σου περπάτησα
θυμάσαι;

Εγώ μάτια μου σ’ τα ’δωσα όλα
στα παπούτσια σου ήμουν η σόλα,
κάθε δρόμος στενός που περπάταγες
έντεκα χρόνια γινόμουν χαλί και με πάταγες
θυμάσαι;

Απ’ τις στάχτες γεννιέμαι του φοίνικα
σε καπνούς και τανγκό αργεντίνικα
είμαι άνεμος που στροβιλίζεται
άρωμα μες στη ψυχή σου που δεν εξατμίζεται.

Πόσες νύχτες πόσες μέρες
φτωχικές γκρεμισμένες φαβέλες,
Πόσες νύχτες πόσες μέρες
ξεβαμμένες μου ακουαρέλες.

Πόσες νύχτες πόσες μέρες
σκονισμένες παλιές εταζέρες,
πόσες νύχτες πόσες μέρες
μια ζωή ρημαγμένη στις ξέρες.

Μαύρη βροχή με λένε.

Κάτω απ’ τα πόδια σου η γη θα σκιστεί
στα δυο θα ανοίξουνε οι ουρανοί
και θα πέφτει μαύρη βροχή.
Μαύρη βροχή με λένε.
Μαύρη βροχή.