Ποτάμι μου ζεστό, βαθιά μου εσύ πυξίδα
σ’ αυτό τον κουρνιαχτό, που ‘χω παρανοήσει,
εσύ μόνο μπορείς να σώσεις τη παρτίδα
μπροστά μου να φανείς, σα θαύμα σε ξωκλήσι.

Ποτήρι μου αδειανό, γυαλί μου ραγισμένο
ποια θάλασσα περνώ, ποια ξένα σκαλοπάτια,
οι φίλοι κι οι γνωστοί με λεν ξαφανισμένο
κι εγώ έχω βαρεθεί, να τους κοιτώ στα μάτια.

Μαζί σου τον καιρό συχνά παραβιάζω,
στόμα μου αλμυρό πιες κάτι στην υγειά μου,
ανάποδα πετώ και δε κατασταλάζω
μονάχα όταν μου λες, ησύχασε καρδιά μου.

Ποτήρι μου αδειανό, γυαλί μου ραγισμένο
ποια θάλασσα περνώ, ποια ξένα σκαλοπάτια,
οι φίλοι κι οι γνωστοί με λεν ξαφανισμένο
κι εγώ έχω βαρεθεί, να τους κοιτώ στα μάτια.