Έφτασα είκοσι χρονών

κι ακόμα δε μπορώ να πω

πως γνώρισα κάποιον σωστό

άνθρωπο ντόμπρο αληθινό

Από πατέρα ορφανό

κι από μάνα μεγαλωμένο

πρόβλημα είχα από μικρό

κι από τους φίλους πληγωμένο

κάτι με καίει ρε παιδιά

που δε μπορώ να το εξηγήσω,

το έψαξα τόσο βαθιά

μα το μυστήριο δε θα λύσω

Μόνιμα κυκλοθυμικός

μια ουρλιάζω , μια γελάω

πάντα αυτοκαταστροφικός

μα κάπου-κάπου το ξεχνάω.


Δεν τους κατάλαβα αυτούς

που με θυμούνται στην ανάγκη

γιατί δεν είμαι απ’ τους πολλούς

πουστιές δεν κάνω είμαι διαμάντι

δε πείραξα ποτέ κανέναν

κι ούτε και θέλω να πειράξω

αφήστε με σε μια γωνιά

μακριά απ’ τη φτώχεια μου να αράξω

Γαμώ τη φτώχεια μου γαμώ

μα δεν αφήνω τη μιζέρια

να με αρπάξει απ’ το λαιμό

βάζω μπροστά τα δυο μου χέρια

Θέλω μονάχα μια φορά

μπροστά να κάνω ένα βήμα

να μη θυμάμαι τα παλιά

δε πα να γαμηθεί το χρήμα.


Έφτασα κάμποσο χρονώ

κι όλα μπροστά μου είναι ίδια

να πάτε όλοι στο καλό

και μου ζαλίσατε τ’ αρχίδια