Του ανθρώπου οι πόνοι πόσο ν’ αντέξουν

κι όση φουρτούνα κι αν περάσεις μη πνιγείς

κι αυτός ο κράχτης που όλο μιλάει

ριχ ‘ του μια πίσω εκεί που ήρθε να κρυφτεί.


“Του κόσμου η σκόνη πως με τρομάζει”

είναι σαράκι που σου τρώει το μυαλό

κι εσύ ρουφιάνε που μπρός μου στέκεις

“κάνε στην άκρη κι άντε τράβα στο καλό”



Φέρτε τζουράδες, ας τους να παίζουν

και μη διστάσεις μια στιγμή ν’ αντισταθείς

δε μας γελάνε ότι κι αν λένε

αυτούς τους κράχτες θα τους σπάσουμε εμείς.

Και όταν μένω μες στο σκοτάδι

ψάχνω να βρω τι να ναι αυτό που ευχαριστεί

του κάθε κράχτη τ’ άδειο κεφάλι

και το γεμίζει με μια ηλίθια ηδονή.


“Κι αν σε κουράσαν οι μουσικές μας”

κλείσε τα μάτια κάνε λίγο υπομονή

στις συνειδήσεις

και στις ψυχές μας,

“κρύβεται η πιο βαθιά και δυνατή φωνή”