Έχει μεθύσει ο καιρός και μας πικραίνει
το καλοκαίρι δεν περνά στην ερημιά,
από τα μάτια μας μπροστά περνάει και φεύγει
με τόση θλίψη και με τόση μοναξιά.

Έλα κράτα μου το χέρι κι έλα κάτσε να σου πω
για μια αγάπη που ‘χε μείνει ξεχασμένη,
όπως η δική μας φως μου που την ξέχασε ο θεός
και γεννήθηκε να ζει δυστυχισμένη.

Όταν τελειώσει η υπομονή σφίγγουν τα χείλια
και το φθινόπωρο να ‘ρθει παρακαλάς,
όταν αρχίζουν οι βροχές πέφτουν τα φύλλα
κι ένα καινούριο καλοκαίρι λαχταράς.

Έλα κράτα μου το χέρι κι έλα κάτσε να σου πω
για μια αγάπη που ‘χε μείνει ξεχασμένη,
όπως η δική μας φως μου που την ξέχασε ο θεός
και γεννήθηκε να ζει δυστυχισμένη.