Είναι τα λόγια μια πυρκαγιά
κι έχει στα μάτια γυμνά σπαθιά
έχει στα χέρια του οργή που καίει
και μες στο στήθος του πληγή βαθιά.

Τ’ άδικο ψάχνει και το φονιά
που το πετάξαν στη λησμονιά
το αίμα στάλαξε πάνω στην πέτρα
και δρόμους χάραξε στην ερημιά.

Έδωσε μάχη με τη φωτιά
κίνδυνους είχε για συντροφιά ε
ίδε το Θάνατο να τον κυκλώνει
κι όμως δεν άλλαξε περπατησιά.

Φύγαν τα χρόνια σαν αστραπή
ήρθε σαν ξένος μια Κυριακή
κι άλλο δεν θέλει πια στο γυρισμό του
μόνο τα μάτια της να ξαναδεί