Στάζει απόψε έρημο
τ’ αλαργινό φεγγάρι,
γιατ’ είδε μες στα μάτια σου
καράβι που σαλπάρει…

Και να κρατήσω θέλησα
του άνεμου τα γκέμια,
μ’ αυτός φυσούσε άρνηση
και λύπη χρυσαφένια…

Έρημη ψυχή, έρημο κορμί…
Κυκλάμινα στ’ ανέμου την ορμή,
σας λύγισε ο έρωτας
κι ας δώσατε τη μάχη,
αιώνιος θα ’ναι νικητής,
όσους εχθρούς και να ’χει…

Έρημη ψυχή, έρημο κορμί…
Κυκλάμινα στ’ ανέμου την ορμή,
σας λύγισε ο έρωτας
κι ας δώσατε τη μάχη,
αιώνιος θα ’ναι νικητής,
όσους εχθρούς και να ’χει…

Τώρα μετρώ φθινόπωρα
με τις ρωγμές στο σώμα
και σέρνομαι αγιάτρευτη,
φύλλο ξερό στο χώμα.

Λησμονημένη άνοιξη
νιώθω και δεν ανθίζω.
Σε μια μεγάλη έρημο
δίχως νερό βαδίζω.

Έρημη ψυχή, έρημο κορμί…
Κυκλάμινα στ’ ανέμου την ορμή,
σας λύγισε ο έρωτας
κι ας δώσατε τη μάχη,
αιώνιος θα ’ναι νικητής,
όσους εχθρούς και να ’χει…

Έρημη ψυχή, έρημο κορμί…
Κυκλάμινα στ’ ανέμου την ορμή,
σας λύγισε ο έρωτας
κι ας δώσατε τη μάχη,
αιώνιος θα ’ναι νικητής,
όσους εχθρούς και να ’χει…