Τι θες να κάνω;
γεννήθηκα αγόρι
κι εσύ φούστες μ’ ανάγκαζες να βάζω με το ζόρι.
Μα δεν το βλέπεις πώς είμαι ιδιαίτερος;
Για πόσα χρόνια ακόμα θα αισθάνομαι ουδέτερος;

Μεγάλωνα κρυβόμουνα κι υπέφερα
στο σώμα μου που άλλαζε τους φόβους σου μετέφερα.
“Είναι λίγο αρρενωπός” να λεν πίσω απ’ τη πλάτη μου
και όλοι αναρωτιούνται τι κάνω στο κρεβάτι μου.

Ήρθε ο καιρός, λοιπόν, να μάθεις την αλήθεια.
Μαμά… φοβάμαι πως μ’ αρέσουν τα κορίτσια.

Και πόσα βράδια τα μάτια μου δεν έκλεινα από φόβο;
Έμαθα φίλους και γνωστούς με τρόπο να ξεκόβω.
Άλλοι τρομάξαν άλλοι δειλιάσαν
μα οι φίλοι οι καλοί στιγμή δεν λογαριάσαν.

Ντρεπόμουνα κι έτσι κλεινόμουνα
με διχασμένο το «εγώ» περιφερόμουνα
να φυγαδεύω την αλήθεια μου σαν κλέφτη
να μη μ’ αρέσει ο εαυτός μου στον καθρέφτη.
Όμως στο ψέμα σωπαίνουν όλοι.
Πόσο γουστάρει υποκρισία αυτή η πόλη;