Σ' ένα υπαίθριο, αυτοσχέδιο γραφείο
μες στο σκοτάδι και με μόνο μου φως
κάτι φωτάκια που γοργά αναβοσβήνουν
κάθομαι, γράφω λες κι είμαι τρελός.

Ξέρεις αυτά τα φώτα σου μοιάζουν
τη μια θαρρείς και μπροστά μου πετούν
την άλλη ξάφνου από μακριά να με κοιτάζουν
νιώθω πως θέλουν κάτι να πουν.

Λαμπιόνια πράσινα στολίσαν τον κήπο
μα έχει αέρα κι αλλάζει ντεκόρ
μόνο εγώ να λέω πως σου λείπω
μετριοφροσύνη που σπάει ρεκόρ.

Κι όταν τα φώτα θα σβήνουν,
οι σκέψεις λαμπιόνα θα γίνουν
μικρές αστραπές στη ψυχή
και στα μάτια βροχή

Κι αν μείνεις καιρό στο σκοτάδι
Με το «εγώ» σου ρημάδι
Κοίτα, λίγο, εντός σου
εκεί είναι το φως σου

Τις νύχτες βάζουν τα καλά τους όλοι οι φόβοι
και ως επίτιμο σε δείπνο με καλούν
μα εγώ φιμώνω τις κραυγές μου με κουρέλια
γιατί τρομάζω τι θα γίνει αν ακουστούν.

Όμως φωτίζω κάθε τόσο τα όνειρά μου
και στη σιγή βρίσκω εκείνα που ζητώ
το στόμα ανοίγω με σιωπή να απαντήσω
τις λέξεις μάθαμε να πέφτουν στο κενό.

Λαμπιόνια πράσινα στολίσαν τον κήπο
και στον αέρα σκορπισμένες οι ελπίδες
μην σε τρομάζει κάθε τόσο που νυχτώνει
σκέψου κρυμμένες κουβαλάς πυγολαμπίδες