Αστέρι μου λαμπρό που πας
καρδιά αλλού να δώσεις,
δύσβατος θα ‘ναι ο δρόμος σου
μύριους καημούς θα νιώσεις,
γύρνα προτού νυχτώσεις.

Το μονοπάτι είναι στενό
μ’ αγκάθια και θολό νερό,
κακοτοπιές γεμάτο
πικρό πανάθεμα το.

Μείναν τα χείλη άλαλα
τα μάτια δακρυσμένα
και μια καρδιά πονετική
με όνειρα γκρεμισμένα.

Στα δυο ν' ανοίξουν οι ουρανοί
λάβα να βρέξει να καεί
αυτός που σε ξελόγιασε
ποτέ μη σώσει να γευτεί
από τα χείλη σου φιλί.

Το μονοπάτι είναι στενό
μ’ αγκάθια και θολό νερό,
κακοτοπιές γεμάτο
πικρό πανάθεμα το.