Ο άντρας
που ήταν άντρας μου παντρεύεται,
παντρεύεται και κλαίω απ’ τον καημό μου
κι ας είχαμε χωρίσει κάπου μέσα μου
τον ένιωθα ακόμα άνθρωπό μου.

Εκείνον που φιλιά χρόνια τον γέμιζα
σε κάτι βράδια ατέλειωτα μεγάλα,
τα χρόνια που αθέμιτα του στέρησα
πηγαίνει να τα βρει σε χέρια άλλα.

Να ζήσεις να ευτυχίσεις αγαπούλα μου
για ότι έχει γίνει εγώ φταίω.
Να ζήσεις να ευτυχίσεις και συγχώρα με
που ακόμα αγαπούλα μου σε λέω.

Ο άντρας
που ήταν άντρας μου παντρεύεται,
και τα θεμέλια γκρεμίζονται του κόσμου
κι ας είχαμε χωρίσει μέσα μου έλεγα
πως κάπως κι έτσι έμενε δικός μου.

Στο σπίτι του γλεντούν τώρα και χαίρονται
κι εγώ μονάχα κλαίω στη βεράντα
για εκείνον τώρα η πρώην λογαριάζομαι
για εκείνον που για μένα θα ‘ναι ο πάντα.

Να ζήσεις να ευτυχίσεις αγαπούλα μου
για ότι έχει γίνει εγώ φταίω.
Να ζήσεις να ευτυχίσεις και συγχώρα με
που ακόμα αγαπούλα μου σε λέω.

Ο άντρας
που ήταν άντρας μου παντρεύεται.