Κι ούτε θα δεις τα σημάδια απ’ τις νύχτες
βάζω πολύ μέικ απ σαν ξυπνώ,
τότε που σμίγουν στο πάθος οι δείχτες
και ορμά γυμνή στο κενό.
Κι ούτε θα δεις κι ούτε θα δεις.

Κι ούτε το χέρι θα δεις που απλώνω
κι αφού με δίψα τρελού σε ζητά
πάλι γυρνάει στο σώμα μου μόνο
κι έχει τα νύχια στις σάρκες σφιχτά.
Κι ούτε θα δεις κι ούτε θα δεις.

Κι ούτε θα δεις στο υγρό προσκεφάλι
το σπαραγμό με τα χείλια γιατί
ξέρω να είμαι αν θέλω μεγάλη
μ’ έμαθες να ‘μαι εσύ δυνατή.
Κι ούτε θα δεις κι ούτε θα δεις.

Κι ούτε θα δεις που θα καίγομαι όλη
στο διχασμό της μεγάλης στιγμής
όταν θ’ αδειάζω ξανά το πιστόλι
γιατί για αλήτες δεν πεθαίνει κανείς.