Βάστα καρδιά μου τα γερά,
Σώμα, τα μη γραμμένα,
και σκούρα κι άπιαστη η ζωή
τα πρέπει σου κι εμένα.

Γιατί είμαι ανθός χωρίς οσμή,
αγάπη δίχως δάκρυ,
Έρωτας δίχως σ’ αγαπώ
και κάμπος δίχως φράχτη.

Κι άμα σε πίκρανα πολύ,
άσε με ν’ ανασάνω,
για τελευταία μου φορά
κι ας πέσω να πεθάνω.

Βάστα καρδιά μου τα γερά,
μέχρι να βρει κι η σκέψη,
τον τρόπο να σ’ ακολουθεί
και πίσω σου να τρέξει.

Γιατί είμαι αγκάθι στο κορμί ,
στην ερημιά σκοτάδι,
μέσα στον ύπνο σου κραυγή
και στη φωτιά σου λάδι.

Κι άμα σου κάθισα βαριά,
ο νους δεν το κατέχει,
Καρδιά που ξέρει ν’ αγαπά
τον πόνο τον αντέχει.