Σαν αστραπή που μαχαιρώνει το σκοτάδι
μες τη σιωπή είπες τελειώσαμε εδώ,
σε μια στιγμή το πάτωμα έγινε πηγάδι
και μ’ άρπαξε στο μαύρο του βυθό.

Δεν είχες πει, δεν είχα καταλάβει
που να ’χω φταίξει, που να ’χεις πληγωθεί,
ένα γιατί στα χείλη μου σκουριάζει,
ένα γιατί που δε θ’ απαντηθεί.

Άλλη μια φορά στο δρόμο
με τα υπάρχοντα στον ώμο,
άλλη μια φορά στο δρόμο
με της μοναξιάς το τρόμο.

Αχ, καρδιά μου κουρασμένη
άντε πάλι ανηφόρα,
άντρας μόνος παραδέρνει
μεθυσμένος κλαίει στη μπόρα.

Από το γκρι το παγερό σου βλέμμα
πήρε το χρώμα και άλλαξε ο καιρός
κι εγώ σκυφτός με βήματα βρεγμένα
πηγαίνω εκεί που πάει ο κεραυνός.

Άλλη μια φορά στο δρόμο
με τα υπάρχοντα στον ώμο,
άλλη μια φορά στο δρόμο
με της μοναξιάς το τρόμο.

Αχ, καρδιά μου κουρασμένη
άντε πάλι ανηφόρα,
άντρας μόνος παραδέρνει
μεθυσμένος κλαίει στη μπόρα.