Καρδιές που ανοίγουνε, που κλείνουν και σχολάνε,
όπως αδειάζει απ' το φεγγάρι ο ουρανός
Σα να με ξέρουνε και πάντα με ρωτάνε
τι είναι ο έρωτας και τι ο χωρισμός

Το 'χω συνήθεια κατάκαρδα να παίρνω
άσχετες σχέσεις και ρηχές και βιαστικές
από το βάρος που μου αφήνουνε να γέρνω
και να φαντάζομαι στιγμές ιδανικές

Πόσα ηφαίστεια έχουν σβήσει στην καρδιά μου
πόση αγάπη σου έχω κρύψει να μην δεις
με πόση δύναμη σε κράτησα μακριά μου
Να 'χεις να λες πως δε σ' αγάπησε κανείς...

Τα προστατεύω αυτά τα πρόχειρα των σχέσεων
γιατί φοβάμαι πιο πολύ τα σοβαρά
Το αμετάκλητο χαμένων υποθέσεων
που αγκαλιάζουν την ψυχή σου σαν φθορά

Γιατί φοβάμαι, πάνω απ' όλα, την αγάπη
που δεν κολλάει σε ζωές περαστικές
που δίνει πάντοτε το δίκιο στον πελάτη
μα θα προτίμαγες να ξέρεις και να φταις