Σ’ αγκαλιάζω που κοιμάσαι και σωπαίνω
στο σφυγμό σου τη ζωή μου ακουμπώ,
στ’ όνειρο σου σαν λαθρεπιβάτης μπαίνω
κι όσο πάω πιο βαθιά σε αγαπώ.

Σ’ αγκαλιάζω που κοιμάσαι και βουρκώνω
μετανιώνω και με πνίγουν ενοχές,
για όλες τις φορές που σου ’χω δώσει πόνο
μα εσύ δε μου τον χρέωσες ποτέ.

Κι αν περάσαν τόσα χρόνια
με φωτιές, βροχές και χιόνια πάντοτε με στήριζες.
Ήμουν άγιος κι’ αλήτης, των παθών μου ισοβίτης
μα ποτέ δε λύγιζες, μα ποτέ δεν λύγιζες.

Σ’ αγκαλιάζω που κοιμάσαι κι ανασαίνω
σου χαϊδεύω τα μαλλιά και τα φιλώ
και θυμάμαι το κορμί σου ιδρωμένο
μες το πρώτο μας ερωτικό χορό.

Κι αν περάσαν τόσα χρόνια
με φωτιές, βροχές και χιόνια πάντοτε με στήριζες.
Ήμουν άγιος κι’ αλήτης, των παθών μου ισοβίτης
μα ποτέ δε λύγιζες, μα ποτέ δεν λύγιζες.