Χρόνια γυρίζουνε και ψάχνουν
όλα του κόσμου τα ραντάρ
το ματωμένο μπολερό σου
μες στη χαράδρα του Βιθνάρ.
Ψάχνουν να βρούνε πού κοιμάται
το άταφο λιγνό κορμί σου
να γίνουνε τα δάκρυά μας
βάλσαμο πάνω στην πληγή σου.

Και ποιος κρατούσε το μαχαίρι
κανείς δεν θα 'ρθει να μας πει
τ' Αυγούστου το φεγγάρι πήρε
επαναστάτη ποιητή.

Λένε πως βγαίνουν οι τσιγγάνοι
τις νύχτες και μοιρολογούν
πικρά Χιτάνο Ρομανσέρο
μες στη Γρανάδα τραγουδούν.
Τα μαύρα μάτια σου θρηνούνε
και τα εβένινα μαλλιά σου
δεν θα σε δώσουνε στη λήθη
όσα φεγγάρια κι αν περάσουν.
Αϊ , Φεντερίκο, πατρίδα μου μακρινή !