Κλείνω,
πόρτες, παράθυρα, το τηλέφωνο μου
απόψε με έπιασε το παράπονο μου
γιατί πονάω και εσύ δεν είσαι εδώ.
Σβήνω,
μες το τασάκι το πρώτο μου τσιγάρο,
εγώ που είπα ποτέ μου δεν θα πάρω
καπνίζω, πίνω και θέλω να σε δω.

Και είναι τα βράδια κομμάτια, μου λείπεις,
σε άλλα χέρια και μάτια, ανήκεις,
ο χωρισμός ο αλήτης με καίει
να μου περάσει ο πόνος δεν λέει
και είναι τα βράδια κομμάτια, μου λείπεις.

Παίρνω,
στην αγκαλιά μου παλιές φωτογραφίες
φέρνω στο νου μου γλυκές μας ιστορίες
τότε που όλα τα κάναμε μαζί.
Γέρνω,
προς την μεριά σου στο άδειο το κρεβάτι
και σε γυρεύω μεσάνυχτα και κάτι
με μια καρδιά που την άφησες μισή.

Και είναι τα βράδια κομμάτια, μου λείπεις,
σε άλλα χέρια και μάτια, ανήκεις,
ο χωρισμός ο αλήτης με καίει
να μου περάσει ο πόνος δεν λέει
και είναι τα βράδια κομμάτια, μου λείπεις.