Ξέρεις πως είναι το μυαλό σου να αδειάζει
να ψάχνεις τρόπους να αισθάνεσαι ότι ζεις.
Η λογική σου σήκω πάνω να φωνάζει
μα η καρδιά να ψιθυρίζει δεν μπορείς.

Κρίμα δεν ξέρεις, δεν το ένιωσες ποτέ σου
μια ηθοποιός είσαι της βήτα διαλογής.
Ξέρεις μονάχα να τελειώνεις τις σκηνές σου,
να υποκλίνεσαι κι απλά ν’ αποχωρείς.

Υποκρινόσουνα πως με νοιαζόσουνα
εσύ έπαιζες μαζί μου και δεν ντρεπόσουνα.
Υποκρινόσουνα πως με νοιαζόσουνα
σε νόμιζα δική μου, μα μοιραζόσουνα.

Ξέρεις πως είναι όταν το σώμα σου παγώνει
και δοκιμάζεις τα όρια σου ως το πρωί.
Οι εφιάλτες μια βροχή που δυναμώνει
άραγε το ‘χες έστω για λίγο φανταστεί.

Κρίμα δεν ξέρεις, δεν το ένιωσες ποτέ σου
μια ηθοποιός είσαι της βήτα διαλογής.
Ξέρεις μονάχα να τελειώνεις τις σκηνές σου,
να υποκλίνεσαι κι απλά ν’ αποχωρείς.

Υποκρινόσουνα πως με νοιαζόσουνα
εσύ έπαιζες μαζί μου και δεν ντρεπόσουνα.
Υποκρινόσουνα πως με νοιαζόσουνα
σε νόμιζα δική μου, μα μοιραζόσουνα.