Τώρα είναι μια πληγή.
Το φως τη διαστέλλει,
οι πάντες αναλογίζονται την αποσύνθεση,
όπου να `ναι θα καταρρεύσει.

Όμως εκείνη η πληγή,
αλλεπάλληλα μαχαίρια την έχουνε ανοίξει,
μόνον εκείνος ξέρει
μπορεί ν’ ανθίσει.

Τώρα γνωρίζει την υπομονή των φυτών,
όταν αργά περιστέλλουν τα δάκρυά τους,
ήδη η πληγή είναι μια παραπλάνηση,
αφού
αυτός γνωρίζει
πως σχεδόν ανθίζει,
μιαν άνοιξη οδυνηρή,

μιαν άνοιξη
προετοιμασμένη με χίλια βάσανα.