Σιγά σιγά σε δεσμεύω,
κάπου σε καθηλώνω,
τότε σου αποσπώ κάθε έρεισμα.

Σηκώνω άκρη άκρη το δέρμα σου.
Προβάλλει
επιφάνεια κομματιασμένη,
κακοφορμισμένες ουλές,
τρομαχτικό τοπίο φεγγαριού.
Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί
πως είχες τόσα τραύματα.

Προχωρώ με προσοχή.
Μπορεί να σε πονέσω.
Κι υπάρχουν κάτι πληγές ανοιχτές
δεν κλείνουν, πυορροούν
και το δέρμα κολλάει.
Κολλάει το δέρμα στις πληγές
κι εσύ φωνάζεις και οδύρεσαι.

Τρομάζω. Σκέφτομαι την υποχώρηση.
Ποιος ξέρει με πόσο τίμημα
έχει πληρώσει την κάποια επούλωση.

Όμως πρέπει να τα δω όλα.
Να σου δέσω μία μία τις πληγές,
να σου δροσίσω τα μάτια.
Να ξεσκονίσω τη χρυσή κόμη
των ονείρων σου.

Χρόνια τώρα το φεγγάρι,
κάθε νύχτα,
ξεκλειδώνει την πόρτα,
ουρλιάζει σα σκύλος.
Μακρόσυρτα περιμένει.