Φυλλομέτρησα παλιά βιβλία για να σε συναντήσω
Δυσκολεύτηκα να σ΄αναγνωρίσω καθώς σ’ είχαν ντύσει
Τόσα στολίδια τόσες ρίμεςτο φόρεμα πεταμένο στην άκρη
Οι μπογιές στο πρόσωπο ανακατεμένες με δάκρυα κι ένας
Έρωτας αποκαμωμένος ύστερα από ένα μπουκάλι φτηνό
Κρασί με χαμένες εκείνες τις «μικρές άσπρες φωνές»
Ανάμεσα στις απεγνωσμένες κραυγές της πτώσης στο
Βάραθρο της απελπισίας ποιος μίλησε για φεγγάρια
Κι ανοιχτούς ορίζοντες. Εσύ που γνώρισες τους σκοτεινούς
Δρόμους του πάθους μισή ενοχή και μισή λαχτάρα
Με το φιλί ανάμεσα απαγχονισμένο ξεφωνίζοντας
Σ’ έρημες στοές γκρεμίζοντας τους βράχους της μοναξιάς
Ναρκοθετώντας περιοχές όπου ανίδεοι μηρυκάζαν
Τον βολικό έρωτά τους πώς κατάντησες έτσι ανάμεσα
Σ’ ένα σύζυγο και σ’ ένα γραφείο πώς πάχυνες.