Τα πεύκα που χαϊδεύαμε μετά την απελευθέρωση
Θέριεψαν
Ακόμα στριφογυρίζει κείνος ο απαρηγόρητος άνεμος
Αναστατώνοντας τις βελόνες τους
Κάθε μια
Και μια νότα αποχωρισμού
Το μονοπάτι έγινε εθνική οδός
Χιλιάδες αυτοκίνητα χλευάζουν τη μνήμη μας
Το μικρό κεντράκι κατεδαφίστηκε
- Εκεί που σου κρατούσα τα χέρια
Γιατί αποδημητικά πουλιά ταξίδευαν σε σχηματισμούς
Στα μάτια σου -
Χτίσαν ένα μοτέλ και στο ταμείο κάποιος μετρά
Χαρτονομίσματα
Κι εγώ τα χρόνια που λείπεις και τ’ άλλα που θα `ρθουν
Φορτωμένα ποιος ξέρει τι συμφορές
Εδώ χωρίσαμε
Στο 21ο χιλιόμετρο στα εικοσιένα μας χρόνια
Ίχνη από πέλματα κι ύστερα βροχή φυτεύοντας ανεμώνες
Παλιά χινοπωριάτικη βροχή απ’ την πατρίδα
Κουβαλώντας βραδινές κάμαρες μ’ αμπάρια φωτισμένα απ’ το στάρι
Σεντούκια που μοσχομυρίζουν μήλα
Και το μεγάλο δάσος με τις βαθιές του ανάσες.